Başaracağıma Kimse İnanmadı, Ama Başardım

Sevgili HIV, bugün itibariyle 30 yıldır beraberiz.

Ayrıca bu yıl 46 yaşıma basmak üzereyim. Sen benim gücümün ve esnekliğimin aynasısın. Ölümlülük ve kırılganlıkla yüzleşerek ailemden dahi görmediğim dayanışma olgusunu geliştirdim.(evlenmeden önceki ailem)

1997 yılında, Marmaris’te hayatımın en güzel günlerini geçiriyordum. Git gide güç kaybı ve halsizlikler başladı ve ani bi düşüşle 75 kilodan 50 kiloya kadar indim. Marmaris’te tüberküloz tanısı kondu ve ileri bir test için Ege Tıp Fakültesi Hastanesi’ne sevk edildim. Buraya sedye ile nakil oldum. Sadece içeriye girişimi hatırlıyorum ve gözümü tam 1,5 ay sonra açtım. Karşımda ablamı gördüm. Almanya’dan gelmişti. Gerçeği (yani tanımı) bana ablam söyledi. İlk duyduğumda biraz umursamadım çünkü çok halsiz ve güçsüzdüm.

Yatığım hastanede bana çok yardımcı oldular. Her konuda destek sağladılar. Daha sonra taburcu oldum ve memleketime gittim. Babam ve annemle beraber, bu hastalığın burada Türkiye’de ne anlama geldiğini o zaman anladım (1998). Kimse ziyaretime veya geçmiş olsuna gelmiyordu. E tabi ne de olsa AIDS’liyiz (o zamanlar AIDS’li ifadesinin hatalı olduğunu bilmiyordum), evde çamaşırlarım, yediğim içtiğim tabak çatal - kaşıklar bile ayrı yıkanıyordu. Bu durum beni adeta öldürüyordu. Annem bir gün bana dedi ki “oğlum sen hastalandığından beri kimse bize gelmez oldu” Bu söz beni bazı karalar almaya itti. Tabi bu arada tüberküloz ve HIV ilaçlarımı almaya devam ediyorum. Kararımı verdim, ben bu evde daha fazla kalamam diye düşündüm. Valizimi aldım ve İzmir’e taşındım. İlginçtir ki gitme diyen olmadı bile.

İzmir’de çok zorluklar yaşadım. Doktorlarım hariç hiç kimse bana yardımcı olmadı. Daha doğrusu başaracağıma kimse inanmadı. Benim yaşama tutunma sebebim ilk aşamada çok değer verdiğim doktorlarımdı. Onları mahcup etmemek içindi. Onlar bana inandı. Bende karşılık olarak mücadele etmeye karar verdim.

İlerki zamanlarda eşimle tanıştım. Bu da doktorlarımın sayesinde oldu. Tanışma aşması derken, birde baktım evlenmişiz. Artık benim yanımda bir hayat arkadaşım vardı. Birbirimize destek oluyorduk. Daha güçlü, daha pozitiftik. Hayata daha da sıkı sarılmıştık. Eşimle şuan tam 13 yıldır evliyiz ve bana 2 tane dünyalar tatlısı kız doğurdu. Her şey çok güzel. İşimiz var, kimseye muhtaç değiliz. Eşim ve benim değerlerim de şuan çok iyi seviyede.

HIV ile tam 30 yıl oldu. Hayat devam ediyor. Bizi yıkacak olan tek şey dışlanmak ve hor görülmek. Aslında anlatacak ve yazacak daha çok şeyler var.

Benim gibi durumda olanlara şu şekilde tavsiyede bulunabilirim;

Kimseye canınızı sıkmayın, kimsenin sizin hayatınızı yönlendirmesine izin vermeyin. Bu durumu mümkün olduğunca çabuk kabullenin ve iyi düşünün.

Ben tam 30 yıldır mücadele ediyorum ve etmeye de devam edeceğim.

Hayat güzel, yaşamak güzel...

K.A.